SPECYFIKA FILMOWEGO CZASU
Specyfikę filmowego czasu przeszłego, który nie przestaje być czasem teraźniejszym oraz specyfikę sfery nierealnej, która jest zupełnie rzeczywista, zamanifestowano tu zarówno środkami języka filmowego, jak i treścią fabuły. Nie wykluczone, że bohater się pomylił — film tego do końca nie wyjaśnia — i spotkał w pociągu innego człowieka. W drodze, w wagonie restauracyjnym tego samego człowieka zaczepia alkoholik i z pijacką natarczywością oskarża go o to, że w czasie wojny, będąc intendentem, okradał koleżeńską brać. Już sama ta niezgodność podejrzeń, to że jeden i ten sam człowiek w 1943 roku byłby bezczelnym wyrostkiem, szefem ulicznej bandy oraz intendentem — wydawałoby się — oczyszcza go. Ale czasowa dwuplanowość filmu, przeplatanie się obrazów świata rzeczywistego i monionego ujawnia dodatkowe znaczenia: w alkoholiku, którego usuwają z restauracji, nagle rozpoznajemy boha- tera-marynarza z 1943 roku.
Znalazłeś się tutaj dzięki poniższej frazie kluczowej: