Specyfikę filmowego czasu przeszłego, który nie przesta­je być czasem teraźniejszym oraz specyfikę sfery nierealnej, która jest zupełnie rzeczywis­ta, zamanifestowano tu zarówno środkami ję­zyka filmowego, jak i treścią fabuły. Nie wy­kluczone, że bohater się pomylił — film tego do końca nie wyjaśnia — i spotkał w pociągu innego człowieka. W drodze, w wagonie restau­racyjnym tego samego człowieka zaczepia al­koholik i z pijacką natarczywością oskarża go o   to, że w czasie wojny, będąc intendentem, okradał koleżeńską brać. Już sama ta niezgod­ność podejrzeń, to że jeden i ten sam człowiek w 1943 roku byłby bezczelnym wyrostkiem, szefem ulicznej bandy oraz intendentem — wy­dawałoby się — oczyszcza go. Ale czasowa dwuplanowość filmu, przeplatanie się obrazów świata rzeczywistego i monionego ujawnia do­datkowe znaczenia: w alkoholiku, którego usu­wają z restauracji, nagle rozpoznajemy boha- tera-marynarza z 1943 roku.

Michał Frąckiewicz

Michał to imię, które zostało mi nadane przy narodzinach. Rodzice byli go pewni. Tak samo pewny jestem ja, pisząc swoje wpisy na tym blogu. Witam Cię, jestem Michał, a Ty czytasz bloga poświęconego tematom technicznym. Mam nadzieję, że lektura, którą czytasz Cię nie zawiedzie, i opuścisz tę stronę z uśmiechem na ustach!