Podobnie jak człowiek przeciętny sięgając po pióro wypowiada się zwykle na­zbyt literacko i sztucznie i tylko wielki artysta może wzbudzić u czytelnika poczucie naturalnej żywej mowy, tak samo przed kamerą czło­wiek przeciętny zachowuje się w sposób teatral­ny, czuje się skrępowany. Gdy w myśl tych łub innych koncepcji estetycznych zamieniano ak­tora na nieprofesjonalistę (chcąc wzmocnić u widza — którego informowano o tym — poczu­cie prawdziwości, odgrywające tak dużą rolę w estetyce filmowej) rzecz sprowadzała się do za- miany „sztucznej” pracy aktora przez „sztucz­ne” zabiegi reżysera i tak przeciążano w efek­cie semiotyczną strukturę pierwszej warstwy. Tymczasem poczucie „życiowości” powstaje ze sprzeczności tkwiącej w strukturze gry ak­tora filmowego.

Michał Frąckiewicz

Michał to imię, które zostało mi nadane przy narodzinach. Rodzice byli go pewni. Tak samo pewny jestem ja, pisząc swoje wpisy na tym blogu. Witam Cię, jestem Michał, a Ty czytasz bloga poświęconego tematom technicznym. Mam nadzieję, że lektura, którą czytasz Cię nie zawiedzie, i opuścisz tę stronę z uśmiechem na ustach!