PROBLEM AKTORA FILMOWEGO
W semiotycznej strukturze kadru filmowego człowiek zajmuje szczególne miejsce. Z historycznego punktu widzenia sztuka filmowa powstawała na przecięciu dwu tradycji: jeden nurt kina miał początek w tradycji nieartystycznej kroniki filmowej, drugi czerpał z doświadczeń teatru. Chociaż w obydwu wypadkach przed widzem na ekranie pojawiał się żywy człowiek, jednak traktowany był całkiem odmiennie, raz zgodnie z oczekiwaniami widza kroniki filmowej, a raz teatru. Teatr ukazuje zwyczajnego cżłowieka współczesnego. Ale musimy o tym zapomnieć i widzieć w nim istotę- -znak: Hamleta, Otella lub Ryszarda III. Musimy również zapomnieć o realnie istniejących kulisach, sztucznych brodach aktorów oraz o widowni i przenieść się w umowną rzeczywistość dramatu.
Znalazłeś się tutaj dzięki poniższej frazie kluczowej: